Aby zrozumieć, czym jest wykup lewarowany (ang. leveraged buyout, LBO), musimy przyjrzeć się portfelowi inwestycyjnemu jako całości. Załóżmy, że pewien inwestor instytucjonalny - obejmuje to fundusze emerytalne, fundusze typu endowment, fundacje, firmy ubezpieczeniowe, osoby o dużym kapitale własnym - chce przeznaczyć na coś środki. Ma on kilka opcji: udziały (akcje), określony dochód (kupno papierów dłużnych firmy), nieruchomości oraz inwestycje alternatywne. Są to tzw. "klasy aktywów". W ramach ostatniej z wyżej wymienionych klas, aktywów alternatywnych, można wyróżnić private equity, tj. każdą inwestycję, która nie jest publiczna/nie jest przedmiotem obrotu giełdowego, oraz fundusze hedgingowe. Private equity dzieli się dalej na venture capital (VC), kapitał wzrostu (growth capital) i LBO. Są to inwestycje, których można dokonać w całym cyklu życia firmy, przy czym VC jest inwestycją w startup, kapitał wzrostu jest inwestycją w ugruntowaną, ale rozwijającą się firmę/przemysł, a LBO inwestycją w dojrzałą firmę z długą historią pozytywnych osiągnięć.
W ten sposób docieramy od pierwszych etapów podejmowania decyzji o przeznaczeniu środków na inwestycje do wykupu lewarowanego. Trzy kluczowe elementy LBO to dźwignia finansowa, kontrola i wejście na rynek prywatny. Wykup lewarowany to przejęcie spółki publicznej lub prywatnej, która posiada znaczną ilość pożyczonych środków, lub zadłużenie zazwyczaj w wysokości 50-85% ceny zakupu - stąd nazwa lewarowany. Po przejęciu spółka staje się prywatna, co oznacza, że nie można nabyć jej akcji na giełdzie - stąd nazwa wykup. Wykupy są transakcjami zmiany kontroli, w których fundusz private equity kupuje więcej niż 50% udziałów w spółce. Z drugiej strony, venture capital / growth capital zazwyczaj wiąże się z inwestycjami mniejszościowymi (poniżej 50%) w przedsiębiorstwa na odpowiednio wczesnym i późniejszym etapie rozwoju. Firmy private equity są narzędziami, które dokonują tych przejęć LBO w imieniu inwestorów, od których pozyskały kapitał.
Pożyczone fundusze (dłużne) są wykorzystywane ze względu na niższy koszt kapitału dłużnego w stosunku do kosztu kapitału własnego. Jednak nie wszystkie firmy są odpowiednimi kandydatami do wykupu lewarowanego, a to dlatego, że firma musi mieć duże doświadczenie w generowaniu przychodów, aby dług mógł zostać spłacony - w okresie posiadania przedsiębiorstwa przepływy pieniężne firmy są wykorzystywane do obsługi i spłaty zaległego długu. Istnieją jednak pewne niedogodności związane z wykorzystaniem długu, takie jak ryzyko i koszty upadłości, koszty pośrednictwa i utrata przyszłej elastyczności finansowania. Jest to kwestia zrównoważenia korzyści i kosztów związanych z zadłużeniem i podjęcia decyzji, czy dana firma jest dobrym kandydatem na LBO.
Do kluczowych cech dobrego kandydata na LBO można zaliczyć dojrzałość branży / firmy, znaczącą przewagę konkurencyjną i pozycję rynkową, silny zespół zarządzający, który może wdrożyć działania optymalizujące i obniżające koszty, możliwość sprzedaży niektórych nierentownych lub niezwiązanych z podstawą działalności aktywów oraz niskie przyszłe wymagania inwestycyjne.
Istnieją trzy główne metody tworzenia wartości po przeprowadzeniu LBO przez firmę private equity. Po pierwsze, firma może dokonać usprawnień operacyjnych, takich jak wzrost przychodów (poprzez wejście na nowe rynki, zwiększenie bazy klientów lub oferowanie nowych produktów) oraz redukcja kosztów (poprzez obniżenie kosztów i poprawę marż, a także usprawnienie kontroli w celu zmniejszenia nieefektywności zarządzania). Po drugie, poprzez inżynierię finansową, a konkretnie tarczę podatkową i dyscyplinę zarządzania. Wreszcie, poprzez ekspansję: wycena rynkowa grupy porównywalnych aktywów.
Należy jednak pamiętać, że w czasie poprzedzającym LBO dzieje się znacznie więcej, a powyższy artykuł stanowi wyłącznie wprowadzenie w temat wykupu lewarowanego.
